Tear is a mystery
Smile is a mystery
Love is a mystery
The tear of that night was the smile of my love.
□
[I am] not a story [for you] to tell
[I am] not a melody [for you] to sing
[I am] not a sound [for you] to hear
Or something such that [you] can see
Or something such that [you] can know…
I am the common pain
Scream me.
□
The tree speaks with the forest
The grass with the plain
The star with the galaxy
And I speak with you
Tell me your name
Give me your hand
Tell me your words
Give me your heart
I have perceived your roots
[I] have spoken with your lips for all the lips
And your hands are familiar with my hands.
[I] have weeped in bright solitude with you
For the sake of the living,
And [I] have sang in dark cemeteries with you
The most beautiful of songs
For the dead of this year
Were the most loving of the living.
□
Give me your hand
Your hands are familiar with mine
Oh late-found I speak with you
As the cloud with the storm
As the grass with the plain
As the rain with the sea
As the bird with spring
As the tree speaks with the forest
For I have
Perceived your roots
For my voice
Is familiar with your voice.
Ahmad Shamlou (A. Bamdad), Fresh Air, 1955 (1334)
اشک رازی‌ست
لبخند رازی‌ست
عشق رازی‌ست
.اشکِ آن شب لبخندِ عشقم بود
□
قصه نیستم که بگویی
نغمه نیستم که بخوانی
صدا نیستم که بشنوی
یا چیزی چنان که ببینی
…یا چیزی چنان که بدانی
من دردِ مشترکم
.مرا فریاد کن
□
درخت با جنگل سخن می‌گوید
علف با صحرا
ستاره با کهکشان
و من با تو سخن می‌گویم
نامت را به من بگو
دستت را به من بده
حرفت را به من بگو
قلبت را به من بده
من ریشه‌های تو را دریافته‌ام
با لبانت برای همه لب‌ها سخن گفته‌ام
.و دست‌هایت با دستانِ من آشناست
در خلوتِ روشن با تو گریسته‌ام
,برایِ خاطرِ زندگان
و در گورستانِ تاریک با تو خوانده‌ام
زیباترینِ سرودها را
زیرا که مردگانِ این سال
.عاشق‌ترینِ زندگان بوده‌اند
□
دستت را به من بده
دست‌های تو با من آشناست
ای دیریافته با تو سخن می‌گویم
بسانِ ابر که با توفان
بسانِ علف که با صحرا
بسانِ باران که با دریا
بسانِ پرنده که با بهار
بسانِ درخت که با جنگل سخن می‌گوید
زیرا که من
ریشه‌های تو را دریافته‌ام
زیرا که صدای من
.با صدای تو آشناست
احمد شاملو (الف. بامداد)، هوای تازه، ۱۳۳۴